Er was geen logische reden. Geen project. Geen behoefte aan efficiëntie.
Alleen een verlangen dat niet uit mijn hoofd kwam maar mijn lijf dat vroeg om vertraging en ruimte:
"mijn naaimachine hoort in mijn nest,
dat voelde ik in mijn hele lichaam"
Zo gezegd zo gedaan, de verbannende verhuisden samen met bijhorende tafels en ladekastje vol klein materiaal terug naar mijn nest. Onder de velux met lekker veel lichtinval en contact met de bomen en zonsondergang.
Sinsdien krijg ik steeds een glimlach op mijn gezicht wanneer mijn blik op de 2 beauty's laat vallen, zo eentje die ik niet kan faken en alleen ontstaat wanneer iets écht klopt
Dit voelt zo goed bedenk ik me steeds weer, alsof mijn lichaam herkent wat waar is Maar het maakte nog meer los.
Het creatieproces opende zich terug, zonder moeten
Voor ik het wist zat ik ook weer achter de naaimachine en opende het creatieproces zich vanzelf. Niet vanuit een “moeten”, maar vanuit een verlangen dat mijn lichaam duidelijk aangaf
Het begon met het creeren van Gordijnen, hetgeen ik het minst graag doe, niet uit discipline maar omdat de energie er was.
Eindelijk heeft onze dressing een zonwering, en de fameuze bijkamer geen inkijk meer. 2 klusjes waar ik al jaren naar op keek maar nu in geen tijd geklaard waren.
Kort erna viel mijn aandacht op een bloes, een afdankertje die ik een 2 tal jaar geleden had gekregen, het motief sprak me toen aan en nog steeds trouwens alleen deze was veel te wijd en wachtte al die tijd geduldig op een restyling.
Om vervolgens zelfs mijn uniek broek basispatroon boven te halen. Het idee was om een broekrok te maken maar halverwege ergens dwaalde ik volledig af en ontstond een homewear setje vanuit een testbroek, restjes en speelsheid: gecombineerd met een geredde cardigan met vlekken.
Niet omdat ik het zo gepland had, maar omdat mijn sacraal helder aan stond en ik luisterde.
Het moment van de Aardbei, bewust genieten en vertragen
Niet toevallig had ik ’s morgens de “Aardbei” uit mijn kruidenorakel getrokken:
een uitnodiging om elke dag minstens vijf minuten bewust te genieten.
En het was exact die energie die me naar mijn naaimachine duwde.
Zonder duwen of forceren.
Gewoon genieten → openen → creëren.
De broek die ik dacht te maken kwam er die dag niet
Maar er ontstond iets anders: rust, plezier, speelsheid, inspiratie. Precies dat wat ontstaat wanneer je vertraagt. Het werd een dag dat je niet maakt, maar dat zichzelf ontvouwt zodra je stopt met duwen. Maar deze bracht ook een kostbare les:
Creatie ontstaat niet vanuit plannen, maar vanuit ruimte.
Niet vanuit discipline, maar vanuit respons.
Niet vanuit nut, maar vanuit plezier.
Wat creëren vanuit ruimte je leert
Dit is iets wat ik zo vaak zie bij de dromers en doeners die bij mij binnenkomen en verlangen naar meer moeiteloos leven :
Ze willen vooruit, maar zetten zichzelf vast in wat “zou moeten”. Terwijl het echte leven, het moeiteloze leven, begint zodra je jezelf toestaat te luisteren naar je lichaam, in dat kleine moment waarop je jezelf toestaat om niets te doen en alles mag ontstaan.
De dag erna ging het creatieproces lekker verder en kwam de geplande broekrok er alsnog. Samen met nog een ander restyle bloes klaar om straks met feestdagen te schitteren. Een outfit die 100% aansluit bij mijn silhouet, smaak en energie en ik lekker onbezorgd mezelf in kan mag zijn.
Wanneer heb jij jezelf voor het laatst een dag gegund zonder planning, zonder doel, zonder nut? Jij, je lichaam, je sacraal en luisteren naar wat jouw lichaam vraagt?
en als kers op de taart een glimlach die vanzelf opduikt.
Misschien is dit vandaag jouw uitnodiging en mag er bij jou ook iets ontstaan dat je nog niet gepland had.
Waar kun jij jezelf deze week vijf minuten spelen gunnen?
Vijf minuten genieten?
Vijf minuten niets?
groetjes vanuit mijn nest
Jael
PS: Voel je dat er iets in je broed maar dat je vastloopt? Krijg je niet helder wat en hoe ? Welke eerst volgende stap je kan nemen ? Dan is een fluistering vast iets voor jou. Waar ik je laat voelen welke antwoorden er al die tijd al in je zitten.
Reactie plaatsen
Reacties