De afgelopen weken waren er hier achter de schermen heel wat verschuivingen bezig.
Vandaag mag ik het eindelijk openlijk delen, want het is rond, getekend en officieel: ik heb een nieuwe weg gekozen.
Een weg die ik niet heb bedacht met mijn hoofd, maar heb gevoeld met heel mijn lijf.
Een weg die zich pas toonde nadat ik durfde stoppen, vertragen en luisteren naar mijn innerlijk weten.
Dit is het verhaal van hoe ik van over mijn grenzen gaan naar een onverwachte nieuwe kans ben gegaan.
Een verhaal over lef, vertrouwen en spelen.
Misschien herken je jezelf erin. Misschien moedigt het je aan.
Het einde van mijn teamleader-hoofdstuk
Zoals jullie weten combineerde ik Jael’s Nest met een fulltime job als teamleader. Die job kwam een jaar geleden op het perfecte moment in mijn leven.
Ik mocht er mijn organisatietalent, mijn oplossingsgerichtheid en mijn 5-lijn echt laten schitteren.
Mijn team was warm, menselijk en authentiek. We creëerden een sfeer waarin iedereen zichzelf mocht zijn, en ik voelde me er gewaardeerd, soms zelfs op handen gedragen.
Tot een verandering die ik me niet zag aankomen me inzichten gaf die ik anders nooit zou hebben gehad.
De firma waar wij voor werkten besliste om te besparen op de schoonmaak en uren te schrappen het hele team verkeerde in onzekerheid. Ik hield de boel draaiende, reorganiseerde, paste aan, ving op.
Tot er nóg een besparing kwam en nog eens 5 mensen afvloeiden en ik de opdracht kreeg om mezelf 30 uur in de planning te zetten om mee te komen poetsen.
En ik dat ook nog deed tegen beter weten in, niet omdat ik dat wilde, niet omdat dat mijn rol was.
Maar omdat mijn pleaser dacht: “Ik kan mijn team toch niet in de steek laten?”
Drie weken hield mijn lichaam het vol. Tot het niet meer ging. Een stevige pijn in mijn rug, knieën, voeten en heupen zette me letterlijk stil.
En in die stilte werd iets kristalhelder: “Dit is niet het leven dat ik wil. Dit is niet de job die ik koos. Dit is niet in harmonie met wie ik ben en wat ik verlang.” En dat besef heeft alles in beweging gezet.
Waarom mijn naaimachine een signaal bleek te zijn
Tijdens mijn ziekteperiode zat ik veel in mijn zoldernest. Daar staan sinds kort weer mijn naaimachines, iets wat intuïtief gebeurde, zonder duidelijke reden.
Maar zoals dat vaak gaat met intuïtieve dingen: het plaatje werd vanzelf duidelijk. Ik begon te naaien.
Gordijnen, recyKleer projectjes, een nieuw broekpatroon, een broek uit tweedehandsstof…
en het plezier vloeide terug door mijn lichaam alsof er een kanaal was opengezet dat heel lang dichtzat.
Ik gaf mezelf toestemming om te creëren zonder dat het iets moest opbrengen: Gewoon spelen, plezier maken, gewoon ik.
En dat deed iets met me.
Het herinnerde me aan wie ik ben wanneer ik niet over mijn grenzen ga:
iemand die leeft, voelt, droomt, maakt en vertrouwt.
“En wat nu?”
Ik wist: ik ga niet terug naar mijn job. Maar wat ik wél zou doen?
Geen idee.
Mijn kruidenorakel bleef herhalen: Volg je hartverlangen.
Alleen… wat was dat?
In de stilte achter mijn naaimachine voelde ik:
Ik verlang naar tijd. Naar creëren. Naar ruimte. Naar een job waar ik niet opgebrand thuiskom maar opgeladen.
En ineens was daar het beeld van elke dag naar het werk fietsen langs route 62…
Oostende…
Wind…
Vrijheid…
En toen kwam het onverwachte
Op een ochtend scroll ik op VDAB uit nieuwsgierigheid waar mijn lichaam op zou reageren, en daar stond het:
Toonzaalverkoop. In het filiaal waar ik vroeger werkte.
Ik dacht: Dit meen je niet.
En toch bleef het roepen. Dus waagde ik mijn sprong en solliciteerde met één duidelijke wens: 4/5 werken, en voorwaarden zoals vroeger (geïndexeerd).
Tot mijn verbazing: geen enkel probleem.
En het werd nóg mooier.
De nieuwe beheerder vroeg me of ik het eventueel ook de organisatie en inrichting van de nieuwe toonzaal op mij wilde nemen.
Mijn creativiteit, mijn organisatietalent, mijn ruimtelijk inzicht alles mocht samenkomen.
Ik moest me serieus inhouden om niet te juichen.
Twee dagen later kreeg ik het voorstel.
Nog beter dan verwacht. En ik voelde het in mijn hele lijf: ja.
Het contract is intussen getekend. Mijn opzeg is gedaan. Het hoofdstuk is afgerond.
En ik begin na nieuwjaar aan een nieuw, onverwacht en precies-juist hoofdstuk.
Wat ik vooral heb geleerd
Je innerlijk weten fluistert altijd eerst zacht. Pas als je het negeert, gaat het roepen. En als je dan nog niet luistert, zet je lichaam je stil.
Ik heb geleerd dat trouw blijven aan jezelf soms betekent dat je iets moet loslaten waar je ooit heel blij mee was.
Ik heb geleerd dat vertrouwen geen theorie is, maar een spier.
En dat die spier sterker wordt elke keer dat je ernaar leeft.
Ik heb geleerd dat onverwachte magie ontstaat wanneer je niet vanuit angst kiest, maar vanuit verlangen.
En ik heb geleerd dat spelen, creëren en plezier geen luxe is maar een wegwijzer.
Waarom ik dit deel
Omdat ik geloof in de kracht van delen.
Omdat mijn verhaal misschien een spiegel is voor iemand die dit nu moet lezen.
En omdat ik hoop dat het je uitnodigt om je eigen innerlijk weten weer serieus te nemen.
Als jij voelt dat je vastzit, dat je leven niet helemaal als jouw leven voelt, maar je niet helder krijgt wat er wringt of welke richting je op wil…
Dan nodig ik je uit voor een fluistering.
Daar zakken we samen naar het stille veld in jezelf
waar jouw antwoorden allang liggen te wachten.
Groetjes uit mijn Nest,
Jael
Reactie plaatsen
Reacties
Hele mooie post Jaël, precies hoe ik het nu ook voel voor mij ... een andere weg inslaan, wat precies weet ik nog niet goed... Tijd brengt raad...