Gisteren maakte ik mijn allereerste talisman.
Weken geleden had ik op Pinterest allerlei mooie dingen zien passeren, en ik dacht toen al: dat zijn leuke ideeën voor een talisman.
Intussen weet ik dat er niet alleen talismannen bestaan, maar ook amuletten, en dat die twee wezenlijk van elkaar verschillen.
Een amulet is er eerder voor vluchtige wensen of noden. Je vult een klein zakje met kruiden of krachtelementen, iets wat je even bij je draagt, na enig tijd als dit voor je als genoeg voelt offer je de inhoud terug aan moeder aarde. Het zakje kan je later opnieuw gebruiken voor een ander verlangen.
Een talisman daarentegen is duurzamer. Vaak gemaakt uit hout of steen, met het symbool van een kruid erin gekerfd en gedragen aan een hanger. Aan het maken ervan gaat een heel ritueel vooraf: van het ontdekken welk kruid je zal ondersteunen, tot het zalven van het symbool zelf.
Tijdens mijn meditatie kreeg ik de boodschap door: Geloof in jezelf.
Even later vroeg ik: Wat heb ik nodig om een krachtige kruidenvrouw te worden?
Uit mijn kruidenorakel trok ik vrouwenmantel: accepteer je onzekerheid maar laat je er niet door weerhouden.
De boodschap was helder.
En ja, ik herkende het: die momenten van zelftwijfel, het soms wat laten slabakken, of stilletjes creëren op mijn zolder zonder het te tonen. Die stem die fluistert: Wie zit hierop te wachten? Wat voeg ik toe?
Maar goed, terug naar mijn talisman.
Ik voelde al langer dat hij niet van hout of steen moest zijn. Mijn buikgevoel zei iets anders: ik wil hem naaien.
Dat klopte helemaal voor wie ik ben.
Voor ik eraan begon, schreef ik eerst een krachtzin, gevormd uit mijn mantra: Ik geloof in mezelf en doe.
Daaruit ontstond mijn symboolwoord: LO_ME_DOE.
Ik reinigde mijn gezicht en handen en spoelde zo symbolische mijn beperkende gedachten weg.
Zette thee die ik speciaal voor dit ritueel had gemengd, koos mijn kruiden, legde ze op mijn wierookbrander en liet de kamer vullen met hun geur. Terwijl de rook kringelde, kroop ik in mijn cocon.
De eerste stap: het symbool borduren op een lapje stof.
Ik koos paars garen, exact dezelfde kleur die ik in mijn visualisatie had gezien. Steek per steek liet ik het symbool verschijnen, terwijl ik zachtjes mompelde:
LO_ME_DOE… LO_ME_DOE…
Ik verdween helemaal in het proces.
Voor ik het wist, was mijn symbool geboren.
In mijn naaiatelier zette ik het lapje verder om tot hanger, nog steeds onder dat ritmische gemompel.
Plots dacht ik: hoe juist dit voelt. Dat ik mijn talisman naai, in plaats van kerf.
Ik dacht terug aan vroeger, toen ik als tiener de overstap maakte naar de studierichting naaien. Mijn klasgenoten hadden al anderhalf jaar voorsprong, maar dat deerde me niet. Ik begon vol vertrouwen en tegen het einde van het jaar hoorde ik bij de besten van de klas.
Later startte ik mijn eigen retouche-atelier. Een andere techniek, maar opnieuw begon ik gewoon zonder twijfel.
En zelfs nu, twee jaar nadat ik ermee stopte, staan er nog steeds oud-klanten aan mijn deur met de vraag of ik hun retouches niet toch nog even wil doen.
Ja, het klopt dat ik mijn talisman naaide. Want geloven in mezelf en gewoon doen dat heb ik al naaiend zó vaak ervaren.
Ik glimlachte, herpakte mijn focus.
LO_ME_DOE… LO_ME_DOE…
Langzaam transformeerde het lapje tot hanger.
Ik koos een passend lint, voorlopig van stof, later wil ik er leer voor gebruiken en ging terug naar beneden om het slotritueel uit te voeren.
Onderweg greep ik een olie van mijn zolderkamer.
Pas toen ik wilde zalven, merkte ik dat ik de muntolie had genomen in plaats van de bedoelde bijvoetolie.
"och nu moet ik weer naar boven rennen om mijn vleugje Magie toe te voegen"
Mijn tweede ingeving: "Welke kracht brengt munt mee?"
Het antwoord kwam meteen: Dansen door het leven.
Precies de boodschap die ik twee dagen eerder had getrokken.
Het paste allemaal samen.
Geloven in mezelf, en al dansend door het leven doen.
Ik zalvde mijn talisman
En toen ik hem omdeed, voelde ik het tintelen tot in mijn benen en armen.
Alsof ik intens getraind had, terwijl ik al twee uur had gezeten, behalve de trap op rennen naar mijn naaiatelier.
Sindsdien draag ik hem dicht bij me.
Een herinnering aan vertrouwen, aan doen, aan magie in beweging.
Het creëren van een talisman is geen vluchtig moment, het is een zorgvuldig ritueel.
Eerder maakte ik ook een gepersonaliseerd zakje als een amulet, iets luchtiger, iets dat je telkens opnieuw kunt vullen wanneer je tijdelijke steun nodig hebt.
Maar deze Talisman draagt een diepere trilling.
✨ En jij?
Wat zou er ontstaan als jij jouw eigen talisman maakte, eentje die jouw kracht, zachtheid of verlangen in zich draagt?
Of zou je liever eentje door mij laten creeren, afgestemd op jouw energie?
Groetjes vanuit mijn nest,
& tot mijn volgend avontuur
Jael
Reactie plaatsen
Reacties