2 weken geleden begeleidde ik mijn allereerste stiltewandeling en ik neem je graag mee door mijn ervaring en lessen die dit me bracht.
ADEMPAUZE
Om 5u30 liep mijn wekker al af. Heel even vroeg ik me af: "waarom had ik dit ook alweer zo vroeg gepland?"
Zoals elke morgen begon ik mijn dag met een kruid uit mijn kruidenorakel te trekken: het duizendblad.
Deze heeft als boodschap: de wijsheid van vele eeuwen zit al in ons, je hoeft enkel de tijd te nemen om er contact mee te maken. "Hoe toepasselijk voor deze dag" bedacht ik me en sprong uit bed.
Trok een warme trui aan, de herfst hing voelbaar in de lucht, en zette thee.
Een kruidenmengsel speciaal voor dit moment: citroenmelisse om rust te brengen, brandnetel om te zuiveren, heermoes om kracht te geven, rozenbottel voor een vleugje zachtheid, bijvoet voor magie, een snuifje gember en mierikswortel voor pit.
Terwijl het water over de kruiden stroomde, voelde ik ook in mezelf de energie van een nieuwe dag ontwaken als een blanco blad. "Ja, dáárom plande ik dit zo vroeg." beaamde mijn logisch denken mijn intuïtieve keuze.
Wachten in de regen
Even voor acht kwam ik aan op de startplek.
De eerste spetters vielen uit de lucht. "Zou dit weer de reden zijn dat enkelen last minute afhaakten?" vroeg ik me af.
Toen de klok 7u55 sloeg, was er nog niemand. Ook niet de ene moedige vrouw die zich meteen had ingeschreven. "Wat als zij óók niet kwam opdagen?" vroeg mijn twijfelende mind. Terwijl ik in mijn lijf voelde dat ik de wandeling wilde doen, weer of geen weer.
Ik besloot te wachten tot acht uur en anders alleen op pad te gaan, intussen elke stap filmend, wie weet kon ik er nog iets mee.
En toen, net op tijd, stopte een auto.
Een vertrouwde glimlach stapte uit.
Opluchting.
We konden samen op stap, verbinden met de natuur en terwijl onze zintuigen activeren..
De natuur als spiegel
Onderweg lieten we ons leiden door de kleine dingen die onze aandacht vroegen, alsof ze even met ons meereisden.
Tot we een bijvoet tegen kwamen, het kruid dat helpt om net voorbij het dagelijks leven te voelen. Een mooi moment om ook mijn nesteling een kaart uit mijn kruidenorakel te laten trekken
Het werd citroenmelisse: “Ik kalmeer je zenuwen. Zeg meer nee. Kies voor jezelf. Trek je op tijd terug in je cocon.”
Onmiddellijk dacht ik terug aan de eerste woorden die ze zei toe ze uit de auto stapte: "'t was een drukke week…." Hoe toepasselijk was ook deze boodschap…
Langs de zee
Mijn metgezel vertelde dat de zee haar altijd rust geeft. Dus klommen we samen de trap op richting de duinen. De wind suisde langs onze oren, het spetterde zacht.
Maar dat deerde ons niet we zaten vol spanning: Hoe ver zal de zee zijn? Hoe zal hij zich tonen? Wild of kalm, blauw of bruin?
Deze keer lag ze ver weg, met bruingroene golven. Het strand was bezaaid met honderden kwallen, die verspreid lagen tussen de kleine plasjes. De regen hield op en in stilte namen we alles in ons op.
Na even langs de zeelijn te hebben gekuierd zochten we een plaatsje in de duinen waar we met de natuurelementen, die we onderweg hadden meegenomen, elk een symbool lieten ontstaan.
Terwijl we thee dronken, keek ze naar haar creatie. “Het doet me denken aan kerst,” zei ze en vulde direct aan “geen idee wat dit met vandaag te maken heeft”.
Even later vertelde ze dat ze geen zin meer had in de jaarlijkse mini-kerstshoots die ze als fotograaf altijd doet.
“Elke fotograaf doet het, dus ik moet wel meedoen… anders ben ik niet professioneel,” zei ze. Maar eigenlijk verlangt ze naar meer verdieping.
Precies dáár kwam de boodschap van citroenmelisse weer terug:
"zeg nee, kies voor jezelf."
We praatten verder, terwijl het terug miezelde, over ondernemen, zichtbaarheid en de druk om dingen te doen “omdat het zo hoort” : dagelijks posten, trends volgen.
Hoe het voelt als iets wringt, en hoe je het anders kan benaderen zodat dit in harmonie met je eigen verlangen gebeurd.
Een regenboog als slot
Aan het einde van onze date ontving ze haar beYOUtiful Kompas. Een moment om terug te kijken: met welke intentie ze startte, wat had de natuur haar getoond, welke inzichten nam ze mee?
En net op dat moment verscheen er achter haar een regenboog.
Alsof moeder natuur ons wilde belonen: voor het doorzetten ondanks het weer, maar ook als belofte dat wanneer we trouw blijven aan ons pad, de beloning altijd volgt.
Dankbaarheid
Ik reed naar huis met een diep dankbaar gevoel. Er was (maar) één deelneemster. Het weer was verre van ideaal.
En toch voelde het kloppend. Dit is hoe ik wil werken. Dit wil ik meer doen.
Wil je zelf ook eens mee op pad in stilte ? Kijk dan even hier wanneer de volgende Adempauze doorgaat. Kan je niet zolang wachten of hou je niet zoveel van groepen? We kunnen ook met ons 2 op pad gaan.
Groetjes vanuit mijn nest
Jael
Reactie plaatsen
Reacties