Soms botst mijn hoofd met mijn lijf. Mijn hoofd weet altijd wel iets te zeggen: wat hoort, wat moet, wat verantwoordelijk is.
Mijn lichaam daarentegen fluistert zachter, maar zoveel wijzer. In dit stukje uit mijn dagboek neem ik je mee in zo’n moment. Een botsing tussen aangeleerd gedrag en sacraal volgen
Wat mag jij loslaten, wat dient jou niet meer?
Die vraag kreeg ik tijdens een journal-oefening.
En instant kwam er een beeld bij me op:
de zolderkamer.
Boemvol met kleren van toen ik vier jaar geleden stopte met de tweedehandswinkel.
Nooit opgehaald.
Ooit had ik het plan om ze allemaal te recycleren, maar dat idee bloedde dood.
En nu lagen ze daar… te verkommeren.
“Ja maar,” zei mijn mind direct, “wat moet je er mee? Je bent toch verantwoordelijk dat ze niet in de woestijn terechtkomen?”
Ola.
Ik verschoot van mijn eigen gedachte.
Wat hier gebeurde, was typisch een aangeleerd gedrag dat de laatste tijd steeds meer als een blok aan mijn been naar boven komt:
Al van heel jonge leeftijd ben ik gestopt met spelen. In de plaats daarvan voelde ik me verantwoordelijk. Zorgen voor mijn jongere zus, netjes in de lijntjes lopen zoals gevraagd. Een groot deel van het huishouden overnemen van mijn fulltime werkende moeder, helpen bij verbouwingen…
En pas nu besef ik hoe samen met al die verantwoordelijkheden mijn speelsheid is verdwenen, of toch ergens verborgen is geraakt.
"Nee in de woestijn wil ik ze niet zien terecht komen "zei ik tegen mezelf " ik zoek een goede oplossing en intussen begin ik nu al met in zakken te stoppen.." Terwijl zocht zakken en vulde er al een paar. Bijlange nog niet genoeg, maar de eerste stap was gezet.
Niet toevallig las ik diezelfde week een berichtje op Facebook. Een dame deelde haar frustratie:
Een zak kleding die voor haar deur stond was gestolen. Kleding die bestemd was voor minderbedeelde mensen, waar zij vrijwilligerswerk voor deed. Ik voelde direct: dáár mogen mijn kleren naartoe.
Ik stuurde haar een berichtje. “Kan je nog iets gebruiken?”
“Ja!” antwoordde ze dolblij.
Enkele dagen later was ik terug bezig, dit keer met een volle rol plastiekzakken.
Halverwege begon mijn mind opnieuw:
“Is het niet genoeg geweest voor vandaag? De rest kan later. Je moet ook nog je socials voorbereiden, en je dagelijkse toertje wandelen…”
Maar ik vroeg me af: wat wil mijn lijf?
Mijn lijf wilde doorgaan. Dus ik volgde dat.
De bedoeling was dat ik in de loop van de komende week alles zou brengen. “Dat is toch wel héél veel,” kwetterde mijn hoofd.
En ja, daar had ze nu eens wel een punt. Dus stuurde ik de dame een foto van alle zakken en vroeg:
“Is het niet handiger dat je ze zelf komt ophalen en ineens naar het depot brengt?”
“Past vandaag 16u?” stuurde ze terug?
“Jazeker.” en intussen bedacht ik me hoeveel geluk ik had dat ik niet naar mijn hoofd had geluisterd, maar naar mijn wijs lichaam.
Diezelfde avond was de zolderkamer leeg. Vrij. Na vier jaar eindelijk plaats en ruimte.
Voor wat precies?
Dat ontdek ik wel nog.
Dit kleine verhaal uit mijn dagelijks leven liet me opnieuw voelen hoe groot het verschil is tussen mijn hoofd en mijn lichaam.
Mijn hoofd zegt: denk, plan, wees verantwoordelijk.
Mijn lichaam zegt: voel, volg, vertrouw.
En jij?
Waar merk jij dat je hoofd het overneemt, terwijl je lijf eigenlijk al lang weet wat goed is?
Groetjes vanuit mijn nest
Jael
Reactie plaatsen
Reacties